Jan Costin Wagner – IJsmaan

Een nieuw jaar, een nieuwe Jan Costin Wagner. Of eigenlijk een oude, want IJsmaan is de eerste in de reeks met inspecteur Kimmo Joentaa. Waar in de volgende delen af en toe naar wordt verwezen, gebeurt hier: Joentaa’s vrouw overlijdt aan een ziekte. IJsmaan opent hiermee, dus vanaf de eerste kennismaking met de vriendelijke inspecteur is daar het verdriet.

Buitenstaanders merken vaak eerst Joentaa’s treurigheid op om vervolgens meteen zijn vriendelijkheid te benadrukken. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Sherlock Holmes of Hercule Poirot is hij geen rationalist, maar een dromer. Zijn ingevingen zijn vaak gebaseerd op een gevoel dat er iets vreemds is aan een persoon of een plek, waarna op een later moment de dingen plotsklaps op hun plaats vallen. Je zou het intuïtie kunnen noemen.

Wagner beschrijft graag kwetsbare personen, nietig tegenover het harde Finse landschap. Zijn moordenaars zijn niet wreed, maar bang. Wagner kruipt ook in hun hoofd en maakt ons deel van hun angst; voor de natuur, voor de mens of voor de toekomst. Inspecteur Joentaa begrijpt hen. Zo komen goed en kwaad – hoewel we dat juist niet in zulke termen moeten zien – aan het eind bij elkaar, als twee polen van een magneet. Deze beweging naar elkaar toe creëert de spanning, afgewisseld met de nodige moorden.

Ik hoop dat Jan Costin Wagner nog een tijdje met deze reeks doorgaat, want net als zijn personages kan ik slecht tegen verandering. De wereld van Kimmo Joentaa ken ik en het is prettig daar elk jaar weer in te duiken.

Cossee, 2005
316 pagina’s