Post – een ZKV (oktober 2022)
‘Voor ervaringsdeskundigen is het leven een aanhoudende dreiging van lijden tot de dood erop volgt’, schreef Caro van Thuyne. Het grote lijden staat echter niet in mijn schoenen, het zit achter het stuur, van Uber-taxi’s, flitsbezorgers en PostNL-busjes. Een baas in je nek die altijd meekijkt, altijd schreeuwt van sneller, harder, meer. Of, nog erger, een zielloos algoritme dat allang berekend heeft hoeveel pakketjes er in jouw shift passen. Je hebt geen tijd om je af te vragen hoe je hier bent beland, want het lampje brandt en de tijd voor het volgende pakketje begint al weer te tikken. Die mensen willen hun spullen, dat snap jij ook wel, en je baas wil een nieuw busje. Je vrouw en kinderen willen alleen maar jou, maar papa moet werken…
Wij gaan op berenjacht – artikel voor Donau Magazine (augustus 2022)
Weet u het nog? Tijdens de eerste coronalockdown in Nederland, in maart 2020, stonden er ineens berenknuffels voor alle ramen. Om de mensen een hart onder de riem te steken en ouders met kinderen wat te doen te geven was de actie bedacht om langs de huizen op berenjacht te gaan. Kleine knuffels, grote knuffels, harige en zachte, haast iedereen leek nog wel ergens een beer verstopt te hebben liggen. Het zag er wel gemoedelijk uit en gaf de mensen die nog naar buiten wilden en de mensen die dat niet meer durfden een gevoel van saamhorigheid…
De Kop van de Haven – een ZKV (februari 2022)
Het liefste reed hij er elke dag even heen. Kwamen wij op bezoek dan lichtten zijn ogen al op, nog voordat we onze jassen hadden opgehangen. Gezelschap, aanspraak; natuurlijk. Maar ook een springplank. Een springplank naar buiten, naar de mensen, naar de natuur; naar het leven, kortom. Bij nacht en ontij stuurde hij ons op bollenjacht voor zijn moestuin. Dat de hele schuur al vol lag met een voorraad bloembollen voor een volgende Hongerwinter, ach. Van bloemen had je tenslotte nooit genoeg…
In het hof van Argeş – artikel voor Donau magazine (augustus 2021)
Het heeft hier al weken niet geregend. Alleen de vogels wagen zich in de zon, die zonder medelijden de stad geselt. De mensen blijven angstvallig in de schaduw. Gelukkig zijn de bomen heilig. De onderste helft van de stammen zijn witgeschilderd. De bladeren van de lindebomen bieden een paar meter bescherming tegen de meedogenloze zon. Als je slim van stam naar stam schuifelt kun je veilig van de ene kant van de stad naar de andere komen. Volg de boulevard die als een mes door het hart van de stad snijdt…
De Verkiezing (november 2014)
16 november moet een belangrijke dag worden. We stemmen, voor de tweede keer in twee weken. Vorige keer was het een zooitje. Wachten, wachten en nog eens wachten. Een formulier dat kon aantonen dat je het bij één stem zou laten en niet door zou vliegen naar Londen of Parijs voor een volgende stem. Gedoe. Een hoop gedoe, maar het was voldoende. We mogen nog een keer. Vandaag is de dag. We kiezen tussen een rooie en een blauwe…
Dijksgracht (september 2014)
Het is zomer in Amsterdam, maar aan de Dijksgracht hangt schaduw. De tunnel waar de bussen doorheen rijden dreunt nog na als ik de hoek omsla. Gemeentemannetjes bewerken een elektriciteitskast en maken zo te ruiken gebruik van een Dixi-toilet. Pas bij de tweede woonboot wordt het rustig. ‘Go walkabout’ adviseert een plakkaat voor het raam. Ik ben geen Aboriginal, maar daar kan ik wel wat mee. Verderop één van de twee bomen waar de Dijksgracht bekend om is, de Ramses Shaffyboom…
Bramsche (februari 2014)
Eén twee drie zitten aan de bar, en nog een vrouw, maar die verstaat niemand. Eén is lam en dronken, twee alleen dronken, drie oud. De barvrouw is vierkant en sust eventuele opstandjes. Wij mogen erbij, want wij zijn Nederlanders. Nederlanders zijn populair in Bramsche. Eerst speelden wij kaart, een tweemansspel, maar dit is leuker. Mensen kijken is mooi, maar je onder de mensen begeven, daar gaat het om. De onverstaanbare vrouw lijkt zich haar dronkenschap te beseffen en taait af…
Vriendschapsbrug (september 2013)
We vertrekken vanaf Boekarest, met de trein richting Giurgiu. ’s Ochtends onze auto ingeleverd met enige smart; we waren aan onze Logan gehecht geraakt. Vanaf nu dus met trein. Uiteraard veel te vroeg op Gara de Nord. Koude wind vandaag, hoewel zonnig. De beste plek om te wachten is de Mac Donalds. Vieze koffie en wifi. Een vervelende Britse jongen die te hard probeert Roemeens te lezen. In de trein worden we meteen aangeklampt door een man die zegt te collecteren voor tbc-bestrijding…
Doop (september 2013)
Gisteren ben ik gedoopt. Over een paar dagen trouwen we in een Roemeens Orthodoxe kerk en dit kan alleen als beide partijen gedoopt zijn. Protestants of katholiek was ook goed geweest, maar aangezien ik tot op heden nog nooit gedoopt ben moesten we dit nog regelen. Aldus geschiedde. Je maakt gewoon een afspraak met de priester. Dopen? Hartstikke goed, kom over twee dagen maar terug. Wat heb je hiervoor nodig? Een geboorteakte en peetouders…
Varken: een gebruiksaanwijzing (september 2013)
In Roemenië is het traditie om voor feestelijke aangelegenheden een varken te slachten. Sowieso voor Kerst, maar ook bij bijvoorbeeld een doop of een bruiloft. Hoe doet men zoiets? Stap 1: regel een varken. Wij gingen naar een varkensboer een dorp verderop. Ogenschijnlijk waren er op deze boerderij veel varkens, maar wij mochten ze niet zien. Je moet maar hopen dat ze een mooi exemplaar voor jou uitzoeken. Ons schenen ze wel aardig te vinden, want we kregen een goed varken voor ons geld…
Humana-box (juli 2013)
Af en toe zul je wel moeten. De klerenkast omkeren en een selectie maken tussen de vele stapels die kriskras door de kamer staan. Zelf heb ik het idee dat ik nooit kleren koop. Winkelen is een noodzakelijk kwaad. Misschien brengen mensen stiekem hun oude kleren naar mij toe. Sturen ooms en tantes nog altijd een paar sokken elke winter. Toch herken ik al deze broeken en truien op de grond. Ik heb ze allemaal wel eens aangehad. Sommige kledingstukken hebben voor de zekerheid een jaartal meegekregen, dat is makkelijk…
Jubileum (maart 2013)
Soms stoppen er mensen om een foto te nemen. Een hoog gebouw, bekleed met golfplaten in verschillende kleuren. Een onderdoorgang met uitzicht op het IJ. Er zal wel iets in een gids staan. Houd hier stil, neem een foto, want dit gebouw is ontworpen door niemand minder dan Sjoerd Soeters. Als de gids dit zegt dan doe je dat. Zet iemand uit het gezelschap op de voorgrond, breed grijnzend of starend in de verte, en zorg er in ieder geval voor dat je wat water ziet. Je bent tenslotte op een eiland…